لبیک "مدافعان حرم" به فرمایش امیرالمومنین/ امام علی(ع): نگذارید دشمن به لبِ مرز خانه‌های شما برسد

گروه سیاسی: نهج البلاغه را "اخ القرآن" یعنی برادر قرآن نامیده‌اند؛ کتابی که متضمن فرمایشات گوهربار امیرالمومنین علی (ع) است و از حیث مضامین دینی، اخلاقی و جهادی به سان اقیانوسی ژرف می‌ماند.

در خطبه 27 نهج البلاغه، امیرالمومنین علی (ع)، به نکوهش "اشباه رجال" کودک فکر و حجله اندیشی می پردازد، که از جهاد احتراز و دوری می کنند؛ مردمی كه در خانه‏ هاشان می نشینند تا دشمن به سراغشان آيد؛ مردمی که برای جهاد امروز و فردا می کنند تا سیل غارتگران موجبات سقوط شهرشان را فراهم آورد؛ مردمانی که وقتی دشمن به زنی تعرض می‌کند و خلخال و دستبند او را به یغما می برد، به خواهش و تمنا در برابر دشمن غدار اکتفا می‌کنند؛ مردمانی که علی رغم اصرار دشمن بر باطلش، بر حق خود مصمم نیستند؛ مردمانی که با این مشی و روش، خوار و ذلیل هستند.

امیرالمومنین سپس در همان خطبه در تعبیری قابل تامل می‌فرمایند که«انسان اگر از خبر این غصه دِق کند، حق دارد»؛ غصه‌ی کاهلی عده‌ای در انجام واجب جهاد؛ غصه ی دست دست کردن مردمی که نزدیک بودن دشمن را نمی‌بینند و برای جهاد بهانه‌تراشی می‌کنند.

علی علیه السلام در همان خطبه می‌فرمایند: «بارها من به شما گفته‌ام که از خانۀ خود بیرون بروید و در آن نقطه‌ای که دشمن می‌خواهد به سوی شما حمله کند، در همانجا به دشمن ضربه بزنید! نگذارید دشمن به لبِ مرز خانه‌های شما برسد که آن‌گاه ذلیل خواهید شد و ضربه خواهید خورد».

بی‌تردید نهج البلاغه  نیز همچون قرآن کتابی است برای تمام زمان‌ها و دستورات و توصیه‌های آن نیزهمچون قرآن در تمام ادوار لازم الاجرا و واجب الاطاعه است؛ این روزها نیز که خوک سیرتان داعشی با حمایت‌های مالی و لجستیکی پنهان و آشکار اربابان بزدل سعودی و صهیونیست خود، به ممالک اسلامی تاخته‌اند و قتل و غارت و جنایت را پیشه خود کرده‌اند، عده‌ای غیورمرد ایرانی و لبنانی و افغانستانی که گویی نجوای مولای مظلوم اما مقتدرشان را در گذر تاریخ با گوش جان استماع کرده‌اند، به یاری و معاضدت مستشاری جوانان سوری و عراقی شتافته‌اند تا به عنوان "مدافعان حرم" دشمن را در آن سوی مرزها زمین‌گیر کنند؛ تا دامنه و ریشه تعدی و تجاوز دشمن در ممالک اسلامی را بخشکانند؛ تا از حرم آل الله دفاع کنند؛ تا خود را همچون کوفیان شرمگین مستوجب شماتت مولایشان نبینند.

این جوانان غیور که هرازچندگاهی عطر شورانگیز شهادت شان فضای ایران اسلامی را معطّر می‌کند، این روزها به دستور و توصیه مولایشان علی بن ابیطالب، جامه عمل پوشانیده‌اند و قبل از اینکه دشمنان حمله کنند به آنان حمله کرده‌اند! قبل از اینکه دشمنان به خانه‌هایمان  یورش بیاورند خانمان آنها را به هم ریخته‌اند.

شاید ارزش کار این جوانان را هیچکس همچون رهبر معظم انقلاب که راه و مرامش همان راه و مرام علی (ع) است، درک نکند؛ معظم له که شهدای مدافع حرم را اولیاء الهی می‌دانند که حق بزرگی بر گردن همه ملت ایران دارند، در دیداری که بهمن سال گذشته با خانواده آن‌ها داشتند، فرمودند:

«شهیدان مدافع حرم با دشمنی مبارزه کردند که اگر اینها مبارزه نمی‌کردند، این دشمن می‌آمد داخل کشور. اگر جلویش گرفته نمی‌شد ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و در بقیه استانها با اینها می‌جنگیدیم و جلوی اینها را می‌گرفتیم. در واقع این شهدای عزیز ما جان خودشان را در راه دفاع از کشور، ملت، دین و انقلاب اسلامی فدا کردند».

عرصه جهاد و مقاومت را پایانی نیست؛ این جمله‌ای است که بر تارک زندگی دلیرمردان و  آزادی خواهانی می‌درخشد که این روزها در عراق و سوریه برای حراست و حفاظت از کیان اسلام و مسلمین مجاهدت می کنند؛ بی تردید شهدای مدافع حرم این روزها الگو و اسوه‌ جهاد و مقاومت در ایران اسلامی هستند؛ ای کاش در گرامیداشت و تبجیل مقام شامخ آن‌ها، کوشاتر باشیم.