اصل "آر تو پی"؛ مداخله بشردوستانه یا تامین منافع قدرت‌های استکباری
منتقدان اصل "آر تو پی" معتقدند، این اصل به ابزاری در دست قدرت‌های سلطه گر تبدیل شده است تا به واسطه سیطره شان بر شورای امنیت سازمان ملل، در رابطه با مداخله نظامی در کشورها به صورت گزینشی عمل کنند.
اصل "مسؤلیت حمایت" (آر تو پی) پس از حوادث دردناکی که در رواندا در سال ۱۹۹۴ روی داد در دستور کار نمایندگان سازمان ملل قرار گرفت و کوفی عنان برای اجرایی شدن آن تلاش زیادی کرد. ده سال بعد در سال ۲۰۰۶ شورای امنیت سازمان ملل آنرا در دو پاراگراف (پاراگرافهای ۱۳۸ و ۱۳۹) تصویب کرد.
منتقدان اصل "آر تو پی" معتقدند، این اصل به ابزاری در دست قدرت‌های سلطه گر تبدیل شده است تا به واسطه سیطره شان بر شورای امنیت سازمان ملل، در رابطه با مداخله نظامی در کشورها به صورت گزینشی عمل کنند؛ برای مثال در مواردی که منافع قدرت های بزرگ ایجاب می کند، نظیر آنچه در لیبی انجام گرفت، تصمیم به مداخله نظامی اتخاذ می‌شود، اما در مواردی همچون اتفاقات فلسطین، بحرین و عربستان، قدرت‌های جهانی نه تنها برای مقابله با جنایتکاران اصل " آر تو پی" را مدنظر قرار نمی دهند بلکه به حکومت های مزبور نیز در کشتار مردم بیگناه یاری می‌رسانند.
بیش از 5 سال است که مردم مظلوم بحرین برای دستیابی به ابتدایی ترین حقوق شهروندی و سیاسی خود، تظاهراتی مسالمت‌آمیز را علیه حکومت آل خلیفه برگزار می‌کنند؛ تظاهراتی که با سرکوب مزدوران رژیم آل خلیفه همراه بوده است و در طول 5 سال اخیر بحرینی‌های زیادی توسط عمال این رژیم به شهادت رسیده‌اند؛ در این میان شورای امنیت سازمان ملل نه تنها برای نجات مردم مظلوم بحرین به اصل "آر تو پی" متوسل نشده بلکه حتی یک قطعنامه توصیه‌ای هم علیه سردمداران آل خلیفه صادر نکرده است.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *