منصور برزگر :کشتی با 3 طلا از المپیک برمی گردد

به گزارش و به نقل از سایت صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور، منصور برزگر با خوب عنوان کردن حال کشتی درباره فعالیت همزمان رسول خادم به عنوان سرمربی و رئیس فدراسیون بیان داشت: رسول خادم اول سرمربی تیم ملی بود بعد رئیس فدراسیون شد. اگر او شخص دیگر را برای سرمربی گری انتخاب می کرد چون خودش به کشتی اشراف دارد یا باید چشم هایش را می بست یا باید دخالت می کرد.
 
پیشکسوت آزادکار کشور ادامه داد: من این مشکل را زمانی که مربی تیم بودم داشتم روسای فدراسیون دخالت می کردند. یک بوم و دو هوا می شد، ورزشکار نمی دانست با مربی طرف است یا رئیس فدراسیون. 7 دوره المپیک یعنی در المپیک های مسکو، لس آنجلس، سئول، بارسلونا، آتلانتا، سیدنی و آتن مربی تیم ملی بودم و روسای فدراسیون ها خیلی دخالت می کردند.
 
وی افزود: ما در المپیک آتلانتا بهترین تیم را داشتیم. آن تیم باید قهرمان المپیک می شد. رسول خادم طلا، عباس جدیدی نقره و امیر خادم برنز گرفتند. درحالی که جدیدی باید طلا، عباس حاج کناری، طلایی، اکبر فلاح و غلام محمدی هم باید مدال می گرفتند. 8 قهرمان دنیا در تیم بودند ولی ما با 3 مدال برگشتیم فقط هم به خاطر این که مدیر تیم دخالت می کرد. این دخالتها باعث شد ما با یک طلا، یک نقره و یک برنز برگردیم.
 
سرمربی سابق تیم کشتی آزاد در پاسخ به این که آیا دوباره هدایت تیم ملی را در دست خواهد گرفت یا خیر عنوان کرد: من کشش سرمربی گری ندارم. ولی همین الان هم با اعضای تیم ملی رابطه خوبی دارم. اگر نکته ای بگویم گوش می کنند. از همگی آن ها تشکر می کنم به خصوص رسول خادم که احترام زیادی برایم قائل است و توصیه هایم و پیشنهاداتم را با جان ودل گوش می دهد و عمل می کند. لازم نیست روی تشک باشم چون حرف هایی که باید بزنم را می زنم. مشاورش هستم بعضی وقت ها حتی دخالت مسقیم هم می کنم. چون آن ها را بچه های خودم می دانم. آن ها هم مثل پدر به من احترام می گذارند. وقتی به اردو می روم چه بنا چه بقیه با همه وجود می آیند و باهم صحبت می کنیم. فکر می کنم اینطوری خیلی بهتر باشد، قادر نیستم سر تیم ملی باشم نه از نظر روحی نه فیزیکی توانش را ندارم.
 
برزگر درمورد تیم کشتی ایران در المپیک 2016 بیان داشت: کشتی در المپیک در 6 وزن است. روس ها، آمریکایی ها، ژاپنی ها و خیلی کشورهای دیگر مدال می خواهند و این مدال ها باید تقسیم شود. درست است که ما رویای المپیک لندن را حالا حالاها نداریم ولی این طور نیست که دست خالی برگردیم و حتما امیدوارم 2، 3 طلا در آزاد و فرنگی بگیریم. از المپیک سال 48 لندن تا حالا بیشترین مدال را در کشتی و بعد هم وزنه برداری کسب کرده ایم.
 
وی درباره کشتی ایران گفت: کشتی ایران مثل چاه های نفت است، هروقت اکتشاف کنی در می آید. کشتی با فرهنگ و سنت ما آمیخته شده است. کشتی وارداتی نیست درون جامعه ما است. در گذشته و حتی الان در خیلی از عروسی ها هم کشتی می گیرند. کشتی برای ما بوده وقتی می گویند کشتی برای ایران بوده نه با محیط جغرافیایی حالا منظور زمانی است که ساحل شرق و غرب دریای خزر و خیلی مناطق دیگر هم برای ایران بوده است. الان هم مدال های دنیا در همین مناطق تقسیم می شوند. الان هم وضع کشتی ما خیلی خوب است و با وجود رسول خادم خوب تغذیه می شود. البته زمانی با پول اندکی می شد کار کرد ولی الان نمی شود. هزینه ها بالا رفته و بودجه همانقدر است البته بازیکنان به این مسائل فکر نمی کنند. من زمان جنگ دهه 60 مربی تیم ملی هم که بودم اردو می‌گذاشتیم بازیکنان با جان و دل شرکت می کردند الان هم همین طور هستند.
 
برزگر درمورد پیشکسوت هم اظهار داشت: پیشکسوت الگویی است که جوانی خود را گذاشته و پیر آن رشته شده است. عملکرد او در گذشته باعث می شود در سن بالا یا به او بی احترامی شود یا مورد توجه خاصی قرار بگیرد. پیشکسوتی که گذشته خوبی دارد و خوب ورزش کرده و در رشته خود اسطوره و الگو بوده در سن بالا به عنوان پیر آن رشته مشخص می شود. در سنین بالا عزت نفس و رفتارهایشان الگو می شود جاودان می ماند. رسول خادم حرف کسانی که قبول دارد را گوش می کند و خوب هایش را برمی دارد. اما تنها کشوری که دیدم برای پیشکسوتان کار می کند روسیه است. وقتی یک مسابقه است جایگاه پیشکسوتان جداست. روس ها هم آموزش خوبی دارند. شاید قهرمان نشوند نمی توان گفت یک کشتی گیر روس مبتدی است این نشان می دهد پایه ریزی آموزش آن ها کاملا حرفه ای بوده و به همه تکنیک های یک رشته واقفند. آن ها در یک رشته خاص هم سرمایه گذاری نمی کنند. روسیه، آمریکا و چین فوتبال خوبی ندارند ولی ورزش دارند و حرف اول را در ورزش دنیا می زنند. زمانی ما می توانیم بگوییم در ورزش خوبیم که در همه رشته ها مطرح شویم.
 
این پیشکسوت همچنین بهترین خاطره ورزشی خود را روز خداحافظی اش از ورزش حرفه ای دانست و گفت: در سالن 12 هزارنفری آزادی که پر شده بود خداحافظی کردم و همه تماشاگران هم گریه کردند حتی هرکس این صحنه را در تلویزیون دید گریه کرده بود. بهترین مدالم هم طلای مسابقات جهانی تهران در سال 1973 بود و بدترین مدالم نقره المپیک مونترال بود چون در فینال حریف ژاپنی ام را دست کم گرفتم. سال قبلش او را در مسابقات جهانی ضربه کرده بودم. اما در فینال المپیک او با برنامه آمده بود و من با غرور روی تشک رفتم.

انتهای پیام/