تصاویر دیده نشده از جنگ ویتنام
تاریخ تصویری جنگ ویتنام با تعداد اندکی عکس در اذهان حک شده است؛ تصویر «ادی آدم» از اعدام یک جنگجوی ویتکانگ، عکس «نیک اوت» از فرار «فان تی کیم فوی» نه ساله از بمباران ناپالم و تصویر «مالکوم برون» از خودسوزی ثیچ کوانک دوک در یکی از تقاطع‌های سایگون.
به گزارش گروه فضای مجازی ، اکثر عکس‌های معروف را عکاسان و آژانس‌های خبری غربی در همکاری و دوشادوش با نیروهای آمریکایی و ویتنام جنوبی گرفتند. اما صدها عکاس نیز در جبهه مقابل، در کنار ویتنامی‌های شمالی و ویتکانگ‌ها، ابعاد مختلف جنگ را ثبت کردند.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
فعالان در جنگل نام‌کَن جمع می‌شدند، آنها ماسک به چهره می‌زدند تا در صورت دستگیری و بازجویی هویت یکدیگر را ندانند. فرستادن عکس‌ها از این منطقه، یعنی باتلاق‌های جنگل مردابی دلتای مکونگ، به شمال کار دشواری بود. عکاس این تصویر گفته است «گاهی عکس‌ها در میانه راه گم می‌شدند یا لو می‌رفتند.»
این عکاسان در شرایطی عکس می‌گرفتند که با بحران شدید کمبود منابع و امکانات عکاسی مواجه بودند. ترام آم، یکی از عکاسان، در تمام دوره جنگ تنها از یک حلقه نگاتیو، ۷۰ فریم، برخوردار بود. برخی عکس می‌گرفتند برای ثبت تاریخ، برخی دوربین‌هایشان را سلاحی در جنگ تبلغاتی می‌دیدند و برخی برای تداوم و ترغیب مقاومت تصویر‌برداری می‌کردند.
بسیاری از این عکس‌ها حتی در ویتنام نیز دیده نشده‌اند. اوایل دهه ۹۰، تیم پیج و داگ نوین دو عکاس‌خبرنگار برای یافتن و جمع‌آوری این عکس‌ها دست به کار شدند. یکی کیسه خاکی حاوی نگاتیو‌های هرگز چاپ نشده داشت. دیگری آنها را زیر روشویی دستشوییش جاسازی کرده بود. وو آن خانح هنوز نگاتیو‌های خود را در جعبه مهمات آمریکایی انباشته از برنج برای جلوگیری از تخریب نگه‌داری می‌کند.
۱۸۰ عکس از این سری عکس‌ها و داستان‌هایی از پدید‌آورندگان این تصاویر در مجموعه‌ای به اسم ویتنامی دیگر؛ عکس‌هایی از جنگ از جناج دیگر جمع‌آوری شده است.
«ما باید خیلی مراقب می‌بودیم چون تعداد محدودی حلقه نگاتیو داشتیم که از طرف روزنامه بینمان توزیع می‌شد. برای ما، هر عکس حکم یک تیر را داشت.»
-نیوگن دین او
«مسلما من برای جذابیت زبیایی‌شناسانه تصویر، عکس نمی‌گرفتم. من به زیبایی فکر نمی‌کردم. خانه‌های سوخته و در‌هم‌ریخته و بدن‌های مرده قشنگ نیستند. هر گونه تظاهر به زیبایی‌شناسی با هدف ما که مستند کردن جنگ بود خنثی می‌شد.»
-دوانگ ثانح فونگ
جنگنده ویتکانگ نگهبانی می‌دهد. عکاس توضیح می‌دهد: «زمان جنگ، تقریبا در همه جا، زنهایی مثل او را می‌شد پیدا کرد. او تنها ۲۴ سالش بود اما دو بار بیوه شده بود. شوهرانش، هر دو، سرباز بودند. برای من او تجسم ایده‌آل جنگنده زن بود که فداکاری‌های بسیاری برای کشورش متحمل شده بود.» له مینح تروآنگ، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
۱۹۷۰؛ جنگنده‌ای در دلتای مکونگ در میان جنگل کرنا پارو می‌زند. عامل نارنجی، سمی قوی، درختان را بی‌برگ کرده است. آمریکایی‌ها برای از بین‌بردن پناه‌گاه‌های ویتکانگ، طبیعت این مناطق را با مواد شیمیایی و سمی عریان کردند. آنچه که عکاس می‌دید مشمئزکننده بود؛ ویتنامی‌ها جنگل‌های کرنا را مناطقی پربرکت برای کشاورزی و ماهیگیری می‌دانند. له مینح تروآنگ، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
۱۹۷۴؛ زنهایی در حال حمل تور‌های ماهیگیری سنگین؛ کاری که تا پیش از این فقط و فقط مردان انجام می‌دادند. له مینح تروآنگ، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
۳۰ آوریل ۱۹۷۵؛ پوتین‌های سربازی، جاده‌های حومه سایگون را اشغال کرده‌اند. سربازان ارتش ویتنامی جنونی (ارتش جمهوری ویتنام) کفش‌ها و یونیفورم‌هایشان را رها کرده تا جایگاه و هویتشان را پنهان کنند. عکاس به یاد می‌آورد: «هیچ‌وقت آن کفش‌ها و صدای بلند «گرومپ، گرومپ، گرومپ» که وقتی از روی آنها رد شدیم را فراموش نخواهم کرد. دهه‌های جنگ به پایان رسید و ما بالاخره صلح داشتیم.» دوانگ ثانح فونگ، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
می ۱۹۷۵؛ کهنسالانی از جنوب و شمال ویتنام یکدیگر را در آغوش کشیده‌اند. آنقدری عمر کرده‌اند که یکی شدن دوباره ویتنام و رهایی از اشغال نیروهای خارجی را ببینند. وو آن خان، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
۹۶۶؛ نیروها از راه هو چی مین، در میان کوه‌های ترونگ سان به دنبال هم می‌روند، راهی ۷۵۰ مایلی که همچون ستون فقرات ویتنام است. این مسیر کنار بیشتر مرز غربی کشور کشیده شده. برای سربازان شمال، مسیر هوچی مین به نام جاده‌ی ترونگ سان شناخته شده بود. له مینح تروآنگ، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جئوگرافیک.
۱۵ سپتامبر ۱۹۷۰؛ مبارز کمبوجی، دان دون هوال، یکی از قربانیان بمب‌های آمریکایی، به سمت یک اتاق جراحی که در یک باتلاق در شبه جزیره چا میو برپا شده، برده می‌شود. این صحنه یک وضعیت پزشکی واقعی است و نه صحنه‌ای ساختگی و نمایشی. اما به نظر عکاس، این عکس عادی آمد و هرگز منتشرش نکرد. وو آن خان، ویتنامی دیگر، انتشارات نشنال جیوگرافیک.
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *