موقعیت های ترانزیتی را به بهایی کم از دست ندهیم

به گزارش، ایران از کشورهایی است که به لحاظ قرار گرفتن در موقعیت جغرافیایی بسیار مناسب از مزایای ترانزیتی خوبی بهره مند بوده که با گسترش شبکه حمل و نقل و ارتباط مطمئن و کارآمد؛ می تواند از این مزایا برای افزایش درآمدهای ارزی و ارتقای موقعیت استراتژیک خود در منطقه به نحو مطلوب استفاده کند.  
 
در جنوب ایران خلیج فارس قرار دارد که کشورهای عمده تولیدکننده نفت جهان را در خود جای داده است.  
 
این منطقه به عنوان گلوگاه انرژی جهان محسوب می شود.
 
در شمال ایران نیز دریای خزر قرار دارد که بهترین پل ارتباطی میان کشورهای ایران ، روسیه ، قزاقستان ، ترکمنستان و آذربایجان است که می تواند نقش مهمی در تجارت میان این کشورها ایفا کند.
 
از سوی دیگر ایران از غرب و شرق با کشورهای عراق، ترکیه، پاکستان و افغانستان همسایه است.  
 
به عبارتی می توان گفت ارتباط ایران با 15 کشور از طریق مرزهای آبی و خاکی برقرار می شود و در این حال نیز ایران به نوبه خود می تواند به عنوان پل ارتباطی میان این کشورها (با یکدیگر وسایر مناطق جهان) ایفای نقش کند.
 
از طرف دیگر این کشورها جمعیت بزرگی را در خود جای داده و از درآمدهای زیادی نیز برخوردارند که این عامل نیز به نوبه خود علاوه بر دراختیارداشتن منابع وثروت های ملی خدادادی می تواند به عنوان عامل توسعه ترانزیت و تجارت در منطقه موثر باشد.
 
ارتباط کشورهای آسیای میانه با خلیج فارس و همچنین برقراری رابطه تجاری بین شرق آسیا با کشورهای اروپایی از طریق خطوط ریلی بسیار مقرون به صرفه است به نحوی که بسیاری از این کشورها به دنبال آن هستند تا چنین روابطی را از طریق ایران برقرار کنند.
 
حسین عاشوری معاون بهره برداری و سیر و حرکت شرکت راه آهن معتقد است : گسترش ارتباطات در کریدورهای بین المللی و ایجاد کریدورهای جدید حمل و نقلی مهم ترین عامل برای افزایش 100 درصدی تناژ بار ترانزیت می تواند برای سال های پس از تحریم در کشور باشد، که سیاست های گسترش کریدورهای بین المللی به خصوص در همسایگی با کشورهای گرجستان و آذربایجان و منطقه آسیای میانه و قفقاز و نیز افزایش فعالیت بندر امیرآباد و پایانه حمل و نقلی اینچه برون از برنامه های راه آهن است که می تواند به رشد ترانزیت منجر شود.  
 
در دوران تحریم بسیاری از صنایع کشور دچار رکود اقتصادی و به طور کلی کمبود منابع مالی و سرمایه گذاری شدند، وضع صنعت ریلی هم از این موضوع مستثنی نبود، رکودی که صنعت ریلی را با کمبود قطعات مورد نیاز، تجهیزات بروز و نبود ناوگان مناسب مواجه کرد اما این صنعت در کنار سایر صنایع کشور توانست به اقتصاد مقاومتی توجه بیشتری کند و نهایت حمایت را از تولیدات داخلی کرد و خود را در سطح رقابت با کشورهای دنیا قرار داد.  
 
حالا که توانستیم در این بازه زمانی سهم قابل توجهی را در بازار جهانی آن هم در صنعت مهمی چون ریل از آن خود کنیم، بهتر است فکری هم به حال سهم بار در مقایسه با بخش های مختلف حمل و نقلی دیگر و مهم تر از همه توسعه ترانزیت داشته باشیم.
 
حال که دوران سخت تحریم ر پشت سر گذاشته ایم بهتر ست اقداماتی را در جهت جذب صاحبان بار و استفاده کشورهای همسایه از مسیرهای ترانزیتی کشور انجام دهیم.  
 
مدیران ریلی بر این باورند که برای جذب صاحبان بار به استفاده از مسیرهای ریلی کشور و همچنین ورود بخش خصوصی در جهت ارتقای سهم ترانزیت ، باید مشوق هایی را در نظر گرفت.
 
فراموش نکنیم اگر قرار باشد ما در راه آهن سهم جابجایی بار را از آن خود کنیم و ترانزیت را طبق افق 1404 افزیش دهیم، باید برای ایجاد یک جهش بزرگ در مسیر توسعه گام های اساسی برداریم و برای خروج از این دایره بسته و بن بست، درهای ورودی را برای حضور سرمایه گذاران باز نگه داریم و سهم بازارهای بین المللی را از آن خود کنیم.