اولین تک دختر ایرانی نعل بند +عکس

 

 

هیجان حرف اول و آخر زندگی اش است؛ انگیزه تمام کارهایش، علاقه ای که همیشه مثل سایه همراهش بوده از کودکی تا امروز .همین امروز که ایستاده پای کوره و سندان، زیر سقف بلند یک اصطبل، شانه به شانه یک اسب 550 کیلوگرمی.

همین حالا که پیش رویش آتش است و آب؛ آهن است و اسب. بهانه ای که باعث شده کاری را انتخاب کند که از نظر خیلی ها مردانه است؛ اتفاقی که یک عنوان اختصاصی را برایش به ارمغان آورده؛ تنها بانوی نعلبند ایران! تعجب نکنید؛ فرناز هاشمی را خیلی ها به خاطر همین شغل غیرمتعارفی که انتخاب کرده می شناسند؛ دخترجوانی که موفقیتش را بیش از هرچیز مدیون جسارت و پشتکار در کارهایش است.

 

قهرمان 22 ساله گزارش ما عاشق اسب است به قول معروف از بچگی نافش را با سوار کاری بریده اند، پس بودنش بین چهاردیواری یک اصطبل کنار یک اسب منتظر تعویض نعل، در باشگاه های اسب سواری خیلی هم عجیب نیست: «سه ساله بودم که برای اولین بار سوار اسب شدم. در یکی از پارک های تهران، پدرم مرا سوار یکی از این اسب هایی کرد که صاحبش برای سواری از مردم پول می گرفت.

وقتی سواری ام تمام شد، پدرم از من پرسید: خوب بود؟ من هم درجواب گفتم: نه …کم بود. همین شد که پدرم فردای آن روز مرا در یک باشگاه اسب سواری ثبت نام کرد.آن موقع آن قدر کوچک بودم که نمی توانستم به تنهایی روی اسب بنشینم. پدرم با یک دست مرا روی اسب نگه می داشت و با دست دیگرش اسب را دور زمین هدایت می کرد. تا یک ماه هر روز کارمان همین بود.»

 

از آن روزها تا امروز که فرناز هاشمی از اسب سواری به نعلبندی رسیده فاصله زیادی است؛ سال هایی پر از تجربه های عجیب که نقطه مشترکشان همان هیجانی بوده که همیشه دنبال کرده؛ «همزمان با سوارکاری، 14 سال کاراته را به صورت حرفه ای دنبال کردم و چند مقام بین المللی به دست آوردم؛ آن سال ها نمی تواستم سوارکاری را به صورت حرفه ای ادامه بدهم چون روزی شش هفت ساعت برای کاراته وقت می گذاشتم و تمرین می کردم، اما بالاخره تصمیمم را گرفتم و دیدم آن هیجانی را که دنبالش هستم در کاراته پیدا نمی کنم؛ به خاطر همین تمرکزم را گذاشتم روی سوارکاری.»

 

اما چطور گذر فرناز از اسب سواری به نعلبندی افتاده؟ جواب این سوال خیلی هم عجیب نیست: « با اسب و اسب سواری که از بچگی آشنا بودم، به کارهای فنی و آهنگری هم علاقه داشتم، به خاطر همین تصمیم گرفتم این مهارت را یاد بگیرم البته فقط به خاطر این که اگر یک روز اسب داشتم، اسبم را خودم نعل کنم.»

 

همین علاقه، انگیزه ای شد که همزمان با امتحانات پیش دانشگاهی اش، موضوع را با پدرش مطرح کند و به دنبال استاد نعلبندی باشد که این مهارت را به او بیاموزد: «آن سال با این که کنکور هم داشتم اما وقتی پدرم علاقه ام را به این کار دید با پرس وجو از دوستانش، مرا به استاد سازوار که یکی از باسابقه ترین نعلبندهای ایران است، معرفی کرد. من همزمان کنکور دادم و با این که دوست داشتم در رشته دامپزشکی ادامه تحصیل بدهم، اما گذرم به رشته زیست شناسی سلولی مولکولی افتاد، با این حال به خاطر علاقه ام به حیوانات تصمیم گرفتم نعلبندی را به صورت حرفه ای ادامه بدهم.»

 

به این ترتیب قهرمان گزارش ما از خرداد 89 دوره کارآموزی اش را زیر دست یک استاد حرفه ای شروع کرد؛ دوره ای که 4 سال و نیم طول کشید: «در تمام این مدت تقریبا هر روز از 7 صبح تا 5 بعدازظهر کنار دست استادم می ایستادم تا مهارت لازم را برای این کار یاد بگیرم.

 

تا دو سال اول هم فقط با این هدف فوت و فن های کار را یاد می گرفتم که یک روزی اسب خودم را نعل کنم؛ اما هرچه کار جلوتر رفت و خودم بیشتر درگیر کار شدم، جذابیتش هم برایم بیشتر شد و علاقه بیشتری به ادامه دادنش پیدا کردم.»

 

حضور در کلاس های نعلبندی، یک خاطره دور را در ذهن فرناز هاشمی زنده کرد: «نعلبندی را یک بار در هفت سالگی از دور دیدم، خیلی برایم جالب بود اما آن موقع اصلا نگذاشتند جلو بروم و از نزدیک کار را ببینم. مدام می گفتند برای تو خطرناک است، از اینجا دور شو. از همان موقع، این سوال در ذهن من ماند که نعل های اسب را چطور عوض می کنند و چرا برای من خطرناک است؟»

سوال هایی که دیگر برای او بدون جواب نیستند: «حالا که خودم این کار را یادگرفته ام، واقعا با این حرف که نعلبندی سخت و خطرناک است موافقم. به عنوان نعلبند باید اعتماد اسب را جلب و رابطه خوبی با او برقرار کنی، درکنارش باید مهارت های زیادی را برای خوب نعل زدن کسب کنی. نعلبندی شاید درکشور ما مهجور مانده باشد، اما در کشورهای دیگر واقعا یک علم است. کسی که می خواهد نعلبند شود باید دانشگاه برود، بعد اگر بخواهد کار کند باید دو سه سال زیرنظر یک نعلبند حرفه ای دستیاری کند تا در نهایت به عنوان یک نعلبند درجه 3 استقلال پیدا کند.»

 

دنبال کردن علاقه ها خیلی وقت ها کار راحتی نیست، مخصوصا وقتی قرار باشد عنوان اولین نفری که از خط قرمزها عبور می کند روی پیشانی شما بخورد؛ اتفاقی که فرناز با آن بخوبی کنار آمده: «از وقتی کارآموزی ام را به عنوان یک نعلبند حرفه ای شروع کردم، همیشه و بدون استثنا با نگاه های متعجب خیلی ها مواجه شده ام. بزرگ و کوچک، پیر و جوان و … وقتی مرا مشغول کار می بینند، می ایستند و از نزدیک کارم را نگاه می کنند. حالا دیگر با این نگاه های متعجب کنار آمده ام.

 

بجز این نگاه ها اما، با دو واکنش کاملا متفاوت در محیط کارم مواجه شده ام؛ برای عده زیادی این حضور جالب بوده مخصوصا در جامعه سوارکارها، خیلی ها تشویقم کردند و گفتند کارم جالب است ولی باورشان نمی شد من روزی مستقل شوم. همه فکر می کردند یا دستیار می مانم یا بالاخره کار را رها می کنم و می روم سراغ سوارکاری؛ اما من پای انتخابم ایستادم .»