فرجام اهل تغلب

*متن کامل این سرمقاله به این شرح است:

شامگاه 22 خرداد 1388 و در حالی که هنوز رأی گیری در برخی از حوزه های انتخاباتی ادامه داشت؛ بخشی از یک جریان سیاسی تحرکات خود را برای ایجاد تردید در سلامت انتخابات که از روزهای قبل از آن آغاز کرده بود وارد فاز جدید و جدی تری کرد. فضاسازی رسانه ای و سیاسی در کشور حول این موضوع، از همان ساعات نخستین با استقبال رسانه های بیگانه و ضدانقلاب روبرو شد و با موج آفرینی های اجتماعیِ خشونت بار در روزهای بعد ادامه یافت: «در فتنه ی 88، چند روز بعد از انتخابات به آن عظمت، یک عده ای آمدند اظهار مخالفت کردند، یک عده هم از این فرصت استفاده کردند؛ سلاح گرفتند، کار را به آشوب و تشنج کشاندند.»(1391/07/19) تنها چند روز بعد از این اتفاقات خسارت بار در روز 29 خرداد ماه، رهبر معظم انقلاب اسلامی با حضور در نماز جمعه به تبیین و روشنگری پیرامون ابعاد موضوع پرداختند. ایشان با اعلام اینکه «راه محبت و صفا باز است» سیاسیون و «دوستان قدیمی» را به تبعیت از قانون توصیه کردند: «من به همه ی این آقایان، این دوستان قدیمی، این برادران توصیه می کنم بر خودتان مسلط باشید؛ سعه ی صدر داشته باشید؛ دست های دشمن را ببینید... زورآزمائی خیابانی بعد از انتخابات کار درستی نیست، بلکه به چالش کشیدن اصل انتخابات و اصل مردم سالاری است. من از همه می خواهم به این روش خاتمه بدهند... بنا را بر برادری بگذارید، بنا را بر تفاهم بگذارید، قانون را رعایت کنید. راه قانون باز است. راه محبت و صفا باز است، از این راه بروید.»(1388/03/29) این بیانات رهبری هرچند موجب شفاف شدن فضا برای عموم مردم شد اما متأسفانه از سوی برخی جریانات و چهره های سرشناس سیاسی مورد توجه واقع نشد. ادامه یافتن معارضات و دمیدن در شعله های فتنه، نه تنها موجب بَغی و ظلم به مردم و نظام شد بلکه دشمن را هم نسبت به ضربه زدن به ملت و نظام اسلامی امیدوار کرد.

ما هیچ کس را از نظام بیرون نمی کنیم اما...

با ادامه یافتن این تحرکات معاندانه و دشمن شادکُن، رهبر انقلاب به تبیین «روش نظام» در برخورد با مخالفین پرداخته و ضمن تأکید بر مبنای «جذب حداکثری و دفع حداقلی»، «معارضه با نظام» و «از بین بردن امنیت مردم» را موجب برخورد نظام دانستند: «آنجائی که افراد در چهارچوب اصول رفتار کنند، دنبال خشونت نروند، درصدد بر هم زدن امنیت جامعه نباشند، آسایش جامعه را نخواهند به هم بزنند... نظام هیچگونه مسئلهای ندارد... بنای نظام در اینجا، جذب حداکثری و دفع حداقلی است. این، روش نظام است... اگر کسی با مبانی نظام معارضه کند، با امنیت مردم مخالفت کند، نظام مجبور است در مقابل او بایستد.»(1388/06/20)

حضرت آیت الله خامنه ای «رد حَکَمیت قانون» را موجب خارج شدن برخی افراد از دایره ی نظام «به دست خودشان» دانستند: «کسانی که این نقشه ی کلی را که متبلور است در قانون اساسی و حکمیت قانون و داوری قانون، قبول دارند، جزو مجموعه ی نظام اسلامی هستند. آن کسانی که این ها را رد می کنند، کسانی اند که خودشان به دست خودشان صلاحیت حضور در نظام اسلامی را دارند از دست می دهند و صلاحیت ندارند. کسانی که حاضر نیستند قانون را تحمل کنند، کسانی که حاضر نیستند اکثریت را قبول کنند، کسانی که آن انتخابات عظیم چهل میلیونیِ مایه ی افتخار را زیر سؤال می برند، یک نقطه ی قوّت را برای نظام می خواهند تبدیل کنند به یک نقطه ی ضعف، این ها در واقع دارند خودشان، خودشان را از این کشتی نجات - که نظام اسلامی است - بیرون می اندازند... ما هیچ کس را از نظام بیرون نمی کنیم؛ اما کسانی هستند که خودشان، خودشان را از نظام بیرون می کنند.»(1388/12/06) رهبر انقلاب با مبنا قرار دادن جذب حداکثری و دفع حداقلی سعی کردند در چارچوبِ اصول از خارج شدن افراد از «کشتی نجات نظام اسلامی» جلوگیری کنند اما غلبه ی هوای نفس، لجاجت و قبیله گراییِ بعضی ها مانع برگشتشان به دامان نظام اسلامی شد: «اعتقاد من به جذب حداکثری و دفع حداقلی است؛ اما بعضی کأنه خودشان اصرار دارند بر اینکه از نظام فاصله بگیرند.»(1388/09/22)

 چرا عذرخواهی نمی کنند؟

علی رغم همه ی تبیین ها و دعوت ها، «برادران سابق» پاسخی درخور نداده و حاضر نمی شوند از موضوعی که خود به دروغ بودن آن اذعان دارند دست برداشته و «عذرخواهی» کنند، در حالی که برخی از آنها در جمع های خصوصی خود، به صراحت اذعان می کردند که در انتخابات تقلبی نشده است: «چرا عذرخواهی نمی کنند؟ در جلسات خصوصی می گویند ما اعتراف می کنیم که تقلب اتفاق نیفتاده بود. خب، اگر تقلب اتفاق نیفتاده بود، چرا کشور را دچار این ضایعات کردید؟»(1392/05/06)

طبیعی است که نظام اسلامی در مقابل «اهل تغلب» و «بَغی» ایستادگی کرده و عکس العمل نشان می دهد. این همان درس الهام گرفته از «سیره ی امیرالمومنین علیه السلام» و «مکتب امام» است: «هیچ قدرت و غلبه ای در مکتب امام که از تغلب و از اِعمال زور حاصل شده باشد، مورد قبول نیست. در نظام اسلامی قهر و غلبه معنا ندارد؛ قدرت معنا دارد، اقتدار معنا دارد، اما اقتدارِ برخاسته ی از اختیار مردم و انتخاب مردم؛ آن اقتداری که ناشی از زور و غلبه و سلاح باشد، در اسلام و در شریعتِ اسلامی و در مکتب امام معنا ندارد؛ آن قدرتی که از انتخاب مردم به وجود آمد، محترم است؛ در مقابل آن، کسی نبایستی سینه سپر بکند، در مقابل او کسی نباید قهر و غلبه ای به کار ببرد که اگر یک چنین کاری کرد، اسم کار او فتنه است.»(1393/03/14)