جایزه داستان تهران از احمدرضا احمدی تجلیل می‌کند

احمدرضا احمدی متولد سال ۱۳۱۹ در کرمان است. او از سال ۱۳۴۹ تا زمان بازنشستگی یعنی سال ۱۳۷۳ در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشغول به کار بود که  تدوین ردیف موسیقی ایرانی،  شعرخوانی و ضبط صدای شاعران ایران از جمله فعالیت‌های او در کانون بوده است. احمدی از بیست سالگی به سرودن شعر پرداخت و نخستین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان دهه ۴۰ قرار گرفت. او همچنین آثاری در ادبیات کودک و نوجوان دارد.

«روزی برای تو خواهم گفت»، «چای درغروب جمعه روی میز سرد می‌شود»، «ساعت ۱۰ صبح بود»، «عزیز من»، «یک منظومه‌ دیریاب در برف و باران یافت شد»، «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، «قافیه در باد گم می‌شود»، «هزار پله به دریا مانده ‌است»، «نثرهای یومیه»، «ما روی زمین هستیم»، «من فقط سفیدی اسب را گریستم»، «وقت خوب مصائب»، «روزنامه‌ شیشه‌ای»، «طرح»، «روی دریا فقط یک قایق کاغذی مانده است»، «دفتر‌های واپسین»، «زنی در کنار ویترین‌ها» و «خواب و خواب و خواب خوابی نیست» از جمله مجموعه‌ها‌ی شعر  او است.