ایجکت کردن چیست؟
خبرگزاری میزان- در پی ساقط شدن جنگنده سوخو-24 روسیه توسط ترکیه و خروج خلبانان از آن موضوع چگونگی ایجکت کردن در میان موسسات تحقیقات نظامی جهان مطرح شد؛ ایجکت کردن فقط به معنای بیرون پریدن از هواپیما نیست و سیستم های پیچیده ای داخل یک جنگنده کار گذاشته شده تا هنگام احساس موقعیت ایجکت، خلبان بتواند ایجکت کند؛ در این گزارش به تعریف ایجکت کردن می پردازیم.
به گزارش سرویس بین الملل ؛ ایجکت کردن فقط به معنای بیرون پریدن از هواپیما نیست و سیستم های پیچیده ای داخل یک جنگنده کار گذاشته شده تا هنگام احساس موقعیت ایجکت، خلبان بتواند ایجکت کند.
سیستم های ایجکت کننده که به آن ها ایجکتور هم میگویند از ساخت اوّلین هواپیما ها تا به امروز تغییرات زیادی کرده اند و هرچه تکنولوژی پیشرفت کرده ،سیستم های ایجکتور هم تغیرات زیادی کرده اند .
خلبانان اولین هواپیما ها که موتور پیستونی داشتند و بال ها بدنه آن ها از پارچه و چوب بوده فقط هنگامی که در مواقع خطر هواپیما به زمین نزدیک تر میشد به بیرون میپریدند و ممکن بود که نجات پیدا کنند بیرون د البته این روش ساده و دیوانه وار هم از ابتدا وجود نداشته و پس از مدتی رایج شد.
اما بعد ها در جنگ جهانی دوم که هواپیما ها پیشرفته تر شدند و از زره و اسلحه زیاد تری برخوردار بودند ولی احتمال مرگ خلبان هم زیاد تر شد. آنها در آن شرایط مرگبار حتی اگر چتری داشتند به راحتی نمی توانستند بیرون بپرند به همین دلیل احتمال مرگ یک خلبان که دایم در جنگ حضور داشت بسیار بیشتر از یک سرباز معمولی نیروی زمینی بود و بسیاری از خلبانان حرفه ای کشته یا مفقودالاثر میشدند.
امّا پس از آن به دلیل رقابت های شوروی و آمریکا شرایط جهان از نظر تکنولوژی به گونه ای متغیر شد که خلبانان جنگنده ها به راحتی میتوانستند در جنگ ها شرکت کنند زیرا سیستم های ایجکتوری آمد که در موارد احساس خطر فقط میبایست که دسته ایجکت را کشید تا صندلی ایجکتور ما را به بیرون پرتاب کند.
ایجکت کردن به این صورت اتفاق می افتد که هنگام نزدیک شدن راک جنگی که میدانیم در اثر برخورد آن هواپیما منفجر میشود(بسته به نوع راکت) و سریعا دسته ی ایجکت را میکشیم پس از آن به طور خودکار شیشه ی محافظ بالای سر خلبان کنده میشود البته ممکن است بر حسب نوع جنگنده اتفاق دیگری برای آن رخ دهد. سپس راکت مخصوص زیر صندلی خلبان فعال شده و آن را به بیرون پرتاب میکند.
در این حالت ممکن است که صندلی حامل خلبان به چندین متر بالاتر از جت پرتاب شود و اکنون خلبان باید دسته ی باز شدن چتر نجات مخصوص را بکشد تا چتر آزاد شده واو را نجات دهد.
البته به همین راحتی هم نمیشود ایجکت کرد و در برخی از کشور ها برای ایجکت کردن نیاز به اجازه از مرکز دارد و باید دانست که ایجکت کردند دلایلی دارد و نمیتوان هر وقت که احساس خطر کردیم ایجکت کنیم :
1) برخورد راکت و انفجار جت
2) از دست دادن تعادل جت و سقوط آن
3) بر خورد جت با کوه با یک ساختمان و...
4) از کار افتادن موتور ها و سقوط جت
5) تمام شدن سوخت اصلی و اضافی و سقوط جت
و دلایل دیگر که در برخی از جنگنده های پیشرفته مانند اف-35 و اف-22 خود سیستم کامپیوتری جت تشخیص میدهد و دستور میدهد که خلبان ایجکت کند.
با ایجکت کردن خلبان از مرگ حقیقی نجات پیدا میکند و هواپیمای چند میلیون دلاری که مال خود او نیست از بین میرود ولی بعد از آن ممکن است در یک بیابان خشک یا دریا بیافتد و در آنجا بمیرد یا گرفتار دشمن شود و اگر هم در منطقه ی دشمن هم بیافتد ممکن است اسیر شود.
به همین دلیل است که به خلبانان آموزش های لازم را میدهند و همراه آن ها انواع مواد غذایی فشرده شده و وسایل مورد نیاز در قسمت های مخصوصی از صندلی جنگنده که به همراه آن به بیرون پرتاب میشود یا در لباسش قرار دارد و ممکن است که در کیفی در پشتش باشد.
البته به همراه خلبانان اسلحه هایی(کلت و انواع چاقو و...) وجود دارد تا بعد از ایجکت کردن و فرود آمدن بتواند امنیت خود را در برابر دشمنان یا حیوانات حفظ کند.
سیستم های ایجکت کننده که به آن ها ایجکتور هم میگویند از ساخت اوّلین هواپیما ها تا به امروز تغییرات زیادی کرده اند و هرچه تکنولوژی پیشرفت کرده ،سیستم های ایجکتور هم تغیرات زیادی کرده اند .
خلبانان اولین هواپیما ها که موتور پیستونی داشتند و بال ها بدنه آن ها از پارچه و چوب بوده فقط هنگامی که در مواقع خطر هواپیما به زمین نزدیک تر میشد به بیرون میپریدند و ممکن بود که نجات پیدا کنند بیرون د البته این روش ساده و دیوانه وار هم از ابتدا وجود نداشته و پس از مدتی رایج شد.
اما بعد ها در جنگ جهانی دوم که هواپیما ها پیشرفته تر شدند و از زره و اسلحه زیاد تری برخوردار بودند ولی احتمال مرگ خلبان هم زیاد تر شد. آنها در آن شرایط مرگبار حتی اگر چتری داشتند به راحتی نمی توانستند بیرون بپرند به همین دلیل احتمال مرگ یک خلبان که دایم در جنگ حضور داشت بسیار بیشتر از یک سرباز معمولی نیروی زمینی بود و بسیاری از خلبانان حرفه ای کشته یا مفقودالاثر میشدند.
امّا پس از آن به دلیل رقابت های شوروی و آمریکا شرایط جهان از نظر تکنولوژی به گونه ای متغیر شد که خلبانان جنگنده ها به راحتی میتوانستند در جنگ ها شرکت کنند زیرا سیستم های ایجکتوری آمد که در موارد احساس خطر فقط میبایست که دسته ایجکت را کشید تا صندلی ایجکتور ما را به بیرون پرتاب کند.
در این حالت ممکن است که صندلی حامل خلبان به چندین متر بالاتر از جت پرتاب شود و اکنون خلبان باید دسته ی باز شدن چتر نجات مخصوص را بکشد تا چتر آزاد شده واو را نجات دهد.
البته به همین راحتی هم نمیشود ایجکت کرد و در برخی از کشور ها برای ایجکت کردن نیاز به اجازه از مرکز دارد و باید دانست که ایجکت کردند دلایلی دارد و نمیتوان هر وقت که احساس خطر کردیم ایجکت کنیم :
1) برخورد راکت و انفجار جت
2) از دست دادن تعادل جت و سقوط آن
3) بر خورد جت با کوه با یک ساختمان و...
4) از کار افتادن موتور ها و سقوط جت
5) تمام شدن سوخت اصلی و اضافی و سقوط جت
و دلایل دیگر که در برخی از جنگنده های پیشرفته مانند اف-35 و اف-22 خود سیستم کامپیوتری جت تشخیص میدهد و دستور میدهد که خلبان ایجکت کند.
با ایجکت کردن خلبان از مرگ حقیقی نجات پیدا میکند و هواپیمای چند میلیون دلاری که مال خود او نیست از بین میرود ولی بعد از آن ممکن است در یک بیابان خشک یا دریا بیافتد و در آنجا بمیرد یا گرفتار دشمن شود و اگر هم در منطقه ی دشمن هم بیافتد ممکن است اسیر شود.
به همین دلیل است که به خلبانان آموزش های لازم را میدهند و همراه آن ها انواع مواد غذایی فشرده شده و وسایل مورد نیاز در قسمت های مخصوصی از صندلی جنگنده که به همراه آن به بیرون پرتاب میشود یا در لباسش قرار دارد و ممکن است که در کیفی در پشتش باشد.
البته به همراه خلبانان اسلحه هایی(کلت و انواع چاقو و...) وجود دارد تا بعد از ایجکت کردن و فرود آمدن بتواند امنیت خود را در برابر دشمنان یا حیوانات حفظ کند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *