"قطعنامه" ای برای دلخوشی فلسطینیان و فراموشی اسرائیلیان +عکس

سپس شورای امنیت که با پیشنهاد مصر تشکیل جلسه داد قطعنامه 242 را در بهمن 1345ش.مصادف با روزهای اول دهه سوم نوامبر1967م. به تصویب رساند.

این قطعنامه فارغ از شرایط صدور و دست آورد های ضمنی ای که ریگ کفش حقوق بشر سازمان ملل را بر ملا کرد؛ به نوعی اولین باری بود سازمان ملل مطلبی را بر خلاف میل رژیم وحشی صهیونیستی روی کاغذ می آورد.

 بنابر این قطعنامه همه تصرفات با قلدری اسرائیل تا 1967م. به رسمیت شناخته شد!  و در عوض از آن کشور خواسته شد که متصرفات خود در جنگ شش روزه ژوئن 1967 م. را ترک کند. علاوه بر این، پایان دادن به همه ادعاها، خاتمه بخشیدن به حالت جنگ، تضمین آزادی کشتی رانی در آبراه های بین المللی منطقه و حل عادلانه مساله پناهندگان فلسطینی در این قطعنامه از رژیم نا مشروع صهیونیستی خواسته شده بود.

مصر و اردن قطعنامه را پذيرفته و خواهان عقب‌نشيني اسراييل از تمام سرزمينهاي اشغال شده در جنگ 1967 به عنوان پيش شرط مذاكرات شدند.

اسراييل هم كه قطعنامه را پذيرفته بود، اعلام كرد كه مسئله عقب‌نشيني و آوارگان، بايد تنها از طريق مذاكره مستقيم با دولتهاي عرب و به عنوان نتيجه يك معاهده صلح جامع حل شوند.

سوريه اقدام شوراي امنيت را رد نموده و اعلام كرد كه قطعنامه موضوع محوري عقب‌نشيني اسراييل را به شرايط درخواستي كشورهاي عرب گره زده است.

سازمان آزادي‌بخش فلسطين (PLO) با اين قطعنامه كه به گفته سازمان مسئله فلسطين را به مشكل آوارگان تقليل داده است، به شدت مخالفت ورزيد.

سازمان ملل قطعنامه صادر میکند و یک شبه یک عده وحشی را به رسمیت می شناسد و در عوضش میخواهد که دست از وحشی گری هایشان بردارند؛ وحشی ها بعد از 4 سال به نتیجه می رسند که نمیتوانند دست از خوی حیوانی خود بردارند و رسما اعلام میکنند ما نمیتوانیم وحشی نباشیم...و این سرانجام قطعنامه 242 می شود.

***متن کامل قطعنامه 242 از این قرار است:

شوراي امنيت با ابراز نگراني از وخامت اوضاع خاورميانه, برعدم توسل به زور جهت تصرف سرزمينها و نياز به تلاش براي برقراري صلح عادلانه و پايدار كه در آن همه كشورهاي منطقه از امنيت برخوردار باشند, تاكيد دارد.

با تاكيد براينكه همه كشورهاي عضو به هنگام پذيرش منشور سازمان ملل متحد متعهد شده‌اند كه طبق ماده منشور رفتار كنند, شوراي امنيت:

1. اظهار مي‌دارد كه اجراي اصول منشور مستلزم برقراري صلح عادلانه و پايدار در خاورميانه است و بايد بر دو اصل زير استوار باشد:

الف: خروج نيروهاي مسلح اسراييل از سرزمينهاي اشغالي در جنگ اخير.

ب: خاتمه وضعيت جنگي, احترام و شناسايي اصل حاكميت, استقلال و تماميت ارضي هريك از كشورهاي منطقه و حق آنها بر زندگي صلح‌آميز و در مرزهاي امن و شناخته شده و به دور از تهديد يا توسل به زور.

2. ضرورت موارد زير را نيز بار ديگر تصريح مي‌دارد:

الف: تضمين آزادي كشتيراني در آبهاي بين‌المللي منطقه;

ب: حل عادلانه مساله آوارگان;

پ: تضمين مصونيت سرزمينها و استقلال سياسي همه كشورهاي منطقه از راه اقداماتي مانند ايجاد مناطق غيرنظامي.

3. از دبيركل درخواست مي‌شود نماينده‌اي ويژه جهت اعزام به خاورميانه براي برقراري و حفظ تماس با كشورهاي ذيربط تعيين نمايند تا طبق مواد و اصول اين قطعنامه به حصول توافق و تلاش جهت دستيابي به راه حل صلح‌آميز و قابل قبول مساعدت كند.

4. از دبيركل درخواست مي‌شود پيشرفت تلاشهاي نماينده ويژه را, هرچه سريعتر به شوراي امنيت گزارش كند.

در  یک هزارو سیصد و هشتادو دومین نشست  به اتفاق آراء تصويب شد.

با قطعنامه هایی روبرو هستیم که معادلات دو مجهوله مطرح و بازی باخت باخت برای مظلومان به پا میکنند.

 قصه ی دنبال دار قطعنامه ها به آنجا می رسد که در جریان جنگ چهارم اعراب و اسرائیل، شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه 338 را بری حل و فصل مسائل خاور میانه تصویب کرد در این قطعنامه شورای امنیت از طرفین خواسته بود که پس از آتش بس بی درنگ قطعنامه242 سال 1967م. را اجرا کنند و برای استقرار صلحی پایدار و عادلانه در خاور میانه با یکدیگر وارد مذاکره شوند.

قطعنامه مذکور را هم اسرائیل و هم فلسطینیان رد کردند ولی سر انجام ساف آن را در 1988م. به عنوان مبنای مذاکره ی اجباری با اسرائیل پذیرفت.

/انتهای پیام/