عبدلی: سینما شده فامیل‌بازی/نقش‌ها را فقط به پسرخاله‌هایشان می‌دهند
شهرام عبدلی در گفت‌وگو با میزان پیرامون آخرین فعالیت‌های خود در عرصه بازیگری گفت: در حال حاضر سریال «وجدان درد» را در دست پخش دارم که از شبکه سلامت روی آنتن رفته است، همچنین در سریال «آقاجان» به ایفای نقضش پرداخته‌ام که این شب‌ها از شبکه شما پخش می‌شود که البته رو به پایان است.
وی در همین راستا ابراز کرد: در یک سریال تلویزیونی مطرح نیز به ایفای نقش پرداخته‌ام که پیرامون زندگی شهید شهریاری» ساخته شده و نامش «راز ناتمام» است که از روز گذشته در شبکه دو سیما ساعت ۹ و نیم شب پخشش آغاز شده و من در این سریال نقش دایی شهید شهریاری را ایفا کرده‌ام.
این بازیگر تلویزیون از پیش‌بینی خود پیرامون استقبال مخاطب از سریال تلویزیونی «راز نا تمام» گفت و اظهار کرد: سلیقه مخاطب ایرانی را نمی‌توان حدس زد به دلیل اینکه بیشتر مردم این روزها در کنار تلویزیون شبکه‌های ماهواره‌ای را نیز تماشا می‌کنند و همین امر در سلیقه مخاطب تاثیر منفی گذاشته است، اما در هر صورت سریال «راز نا تمام» کار خوبی است چه از نظر گروه و بازیگران و چه کارگردانی، قصه بدی ندارد و به نظر من کار شرافتمندی است.
عبدلی پیرامون دلیل پذیرش حضور در سریال «راز نا تمام» بیان کرد: قبلا با حسین تبریزی کار کرده بودم همچنین قصه و مهم‌ترین از همه نقش برایم جذابیت داشت، من در سن ۴۰ و خرده سالگی نقش پیرمرد بالای ۶۵ سال را در این مجموعه بازی می‌کنم آن هم با لهجه آذری که این امر برایم جذاب و وسوسه‌کننده بود، از طرفی گریم سنگینی را در این سریال داشتم چراکه باید به پیرمردی که ۲۵ سال از خودم بزرگ‌تر است تبدیل می‌شدم.
وی پیرامون پیشنهادات آثار سینمایی بیان کرد: دیگر سینمایی وجود ندارد، در حال حاضر ۴ تا ۵ نفر هستند که دور هم جمع شدند و باهم کار می‌کنند، نقش‌هایی که پیشنهاد می‌شود بین خودشان از پسرخاله گرفته تا اقوام اسپانسر تقسیم می‌کنند.
عبدلی با اشاره به اینکه سینمای امروز مافیا نیست بلکه فامیل‌بازی است بیان کرد: مافیایی در سینما وجود ندارد این گروه کوچوک‌تر از این حرف‌ها هستند که بشود اسمشان را مافیا گذاشت، بیشتر خانوادگی است، درون خانوادگی کار می‌کنند، درون اسپانسری کار می‌کنند، ۴ تا نقش کوچک چند سکانسی می‌ماند که به ما پیشنهاد می‌کنند ما هم صد سال این نقش‌ها را بازی نمی‌کنیم و ترجیح می‌دهیم در تئاتر و تلویزیون وجهه خودمان را حفظ کنیم، سینما تخم دو زرده که نیست، در سینما با دوربین ویدویی فیلمبرداری می‌کنند ما هم در تلویزیون با دوربین ویدویی کار می‌کنیم.
این بازیگر تلویزیون با اشاره به نقش تاثیرگذار تلویزیون در دیده شدن یک بازیگر اظهار کرد: این روزها همه به دنبال حضور در سریالهای تلویزیونی هستند چرا که مخاطب آن‌ها را وقتی در تلویزیون ببیند خیلی زودتر می‌شناسند اما شما سوپر استار سینمایی هم که باشی هنوز خیلی از مردم شاید شما را ندیده باشند که از این نمونه در سینمای ایران زیاد داریم.
وی پیرامون تاثیر کرونا بر کار خود در طی یک سال و نیم اخبر ابراز کرد: در دوران کرونا ۶ ماه اول که فاجعه بود عملاً همه‌چیز تعطیل بود و هیچ اتفاق خاصی رخ نمی‌داد ما هم خودمان می‌ترسیدیم که در کارها حضور پیدا کنیم از طرفی همه کارها نیز تعطیل شده بود و یا خیلی کم بودند آثاری که در آن شرایط کار می‌کردند اما در ۶ ماه دوم یک مقداری اوضاع بهتر شد تا نیمه دوم سال با تست کرونا و رعایت پروتکل‌ها همچنین آوردن دکتر سر صحنه و گرفتن تست گروهی واقعا وضعیت بهتر شد و مهم‌تر اینکه غیر از بازیگران افراد در پشت صحنه همه ماسک می‌زدند.
عبدی با اشاره به رعایت پروتکل‌های بهداشتی در پشت صحنه سریال «راز نا تمام» تاکید کرد: در سریال «راز نا تمام» نیز در پشت صحنه همه ماسک می‌زدند اما ما بازیگران چون مجبوریم دیالوگ بگوییم ماسک نمی‌زدیم و این بزرگترین خطر را برای ما در این مدت به همراه داشت و جالب است بدانید در همین پروژه شهید شهریاری بود که مهران رجبی به کرونا مبتلا شد و شرایط سختی را پشت سر گذاشت و پس از آن تمام عوامل گروه تنشان می‌لرزید که خدایی ناکرده به کرونا مبتلا نشده باشند.
عبدلی با گلایه از حاشیه‌های به وجود آمده بر سر واکسیناسیون هنرمندان بیان کرد: مگر نه اینکه ما هنرمندان و عوامل پشت صحنه ببرای مردم برنامه‌سازی می‌کنیم تا در روزهای کرونایی لحظا مفرحی را برایشان ایجاد کنیم اما چرا تا اسم واکسیناسیون هنرمندان آمد همه صدایشان درآمد، بیاید یک مقدار منطقی فکر کنیم برای هیمن عدم واکسیناسیون هنرمندان پرویز پورحسینی و خیل دیگر از بازیگران پیشکسوتمان از بین رفتند
این بازیگر تلویزیون پیرامون واکسن ایرانی کرونا بیان کرد: من صد در صد متظر واکسن هستم و مخصوصا بسیار منتظر واکسن ایرانی هستم و دلم می‌خواهد که واکسن ایرانی زودتر بیاید، اعتمادم به کادر پزشکی در درجه اول این انظار را ایجاد کرده و در درجه دوم مهم این است که با افتخار از یک داروی ایرانی استفاده می‌کنم و سوم اینکه وقتی دانشمند ایرانی آن را می‌سازد می‌داند در مملکت ما آن را می‌سازد و برای مردم ایران کار می‌کند مطمئناً راه فراری برای خودش نمی‌گذارد مطمئناً هزاران تست انجام می‌دهد تا خدایی ناکرده کسی دچار مشکل نشود مثل همه دارو‌هایی که تا امروز در ایران ساخته شد و همه ما از آن استفاده کرده و می‌کنیم، ممکن است داروی ایرانی ۵ درصد دوزش پایین‌تر باشد، اما شما را دچار مشکل نمی‌کند مسئله مهم این است و ما پزشکان فوق‌العاده‌ای داریم ما صد سال پیش انسسیتو پاستور داشتیم که کشور‌های اطراف اصلاً نمی‌دانستند که انیسیتو پاستور چه چیزی است.