تاریخ فراموش شده مدارس شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا
کابوس همیشه زنده بومیان آمریکایی از مدارس شبانه روزی کودکانشان در قرن های گذشته، این روزها مجددا زنده شد.
– هزاران کودک بومی آمریکایی در مدارس شبانه روزی آمریکا که برای آنچه با عنوان «متمدن کردن وحشیها»، طراحی شده بودند، جان خود را از دست دادند و بازماندگان نیز برای بازیابی هویت خود در تلاش هستند.
به گزارش «نیویورک تایمز»، کشف گور‌های بدون علامت در مدارس شبانه روزی کودکان بومی در چند استان کانادا، کابوس فراموش شده‌ای را در این کشور و آمریکا زنده کرد؛ کابوسی که برای بومیان کانادایی و آمریکایی همیشه زنده بود.
کشف گور‌های مذکور، همچنین یادآور این واقعیت است که چه تعداد بومی آمریکایی، قربانی آزمایش جدایی اجباری کودکان از خانواده و فرهنگشان بودند.
در حدود یک قرن و نیم که مدارس شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا فعال بودند، صد‌ها هزار کودک بومی به مدارسی شبکه‌ای انتقال داده شدند که با هدف «متمدن سازی وحشیها» ساخته شده بودند.
یک گروه آمریکایی تخمین می‌زند در دهه ۱۹۲۰، تقریبا ۸۳ درصد کودکان بومی در این مدارس تحصیل می‌کردند.
طرح آموزش کودکان بومی که در سال ۱۷۷۵ در آمریکا تصویب شد.
در اواخر دهه ۱۸۰۰، تعداد دانش آموزان بومی در مدارس شبانه روزی آمریکا به ۲۴ هزار نفر رسید.
در طول دهه‌های متمادی، این مدارس راهی ارزان و بی دردسر برای مقابله با آن چه مشکل «بومیان» خوانده می‌شد، بودند.
وزیر کشور آمریکا در اواخر دهه ۱۸۰۰ استدلال کرد که کشتن یک بومی آمریکایی در جنگ، حدود یک میلیون دلار هزینه دارد؛ در حالی که هزینه ۸ سال تحصیل فرزند وی با هدف نابودی فرهنگ بومی، هزار و ۲۰۰ دلار هزینه می‌برد.
بنیانگذار یکی از این مدارس اولیه نیز پفته بود «یک ژنرال بزرگ گفت که بومی خوب، بومی مُرده است؛ اما من بر این باورم که بومی را بکُشید، اما انسان درون او را نجات دهید.»
جای سوال نیست که کودکان بومی در مدارس شبانه روزی آمریکا جان خود را از دست داده اند.
اخیرا بقایای اجساد ۹ کودک بومی در مدرسه شبانه روزی در ایالت «پنسیلوانیا» کشف و برای خاکسپاری به قبیله هایشان در «داکوتای جنوبی» تحویل شد.
جست و جو برای یافتن بقایای اجساد دانش آموزان بومی در ۲ مدرسه شبانه روزی سابق «کلرادو» در جریان است.
بازماندگان مدارس شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا، خشونت را در این مدارس، امری عادی توصیف کردند.
تاثیر این مدارس که چند دهه پیش بسته شدند، در این آمار قابل رویت است: در حالی که در دهه ۱۸۰۰، زمان انتقال کودکان بومی به مدارس، فردی در قبایل بومی نمی‌توانست به انگلیسی صحبت کند، اما اکنون فقط ۲ درصد می‌توانند به زبان بومی خود صحبت کنند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *