تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۹۳

[video src="https://www.mizan.news/wp-content/uploads/2022/01/01"]

وَبِٱلۡحَقِّ أَنزَلۡنَٰهُ وَبِٱلۡحَقِّ نَزَلَۗ وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰکَ إِلَّا مُبَشِّرٗا وَنَذِیرٗا ۱۰۵
و ما این آیات (قرآن عظیم) را به حق فرستادیم و به حق و راستى هم نازل شد، و نفرستادیم تو را جز براى آنکه بشارت دهى و بترسانى

وَقُرۡءَانٗا فَرَقۡنَٰهُ لِتَقۡرَأَهُۥ عَلَى ٱلنَّاسِ عَلَىٰ مُکۡثٖ وَنَزَّلۡنَٰهُ تَنزِیلٗا ۱۰۶
و قرآنى را جزء جزء (و به تدریج) بر تو فرستادیم که تو نیز بر مردم به تدریج قرائت کنى (و با صبر و تأنّى به هدایت خلق پردازى)، و این قرآن کتابى از تنزیلات بزرگ ماست

قُلۡ ءَامِنُواْ بِهِۦٓ أَوۡ لَا تُؤۡمِنُوٓاْۚ إِنَّ ٱلَّذِینَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ مِن قَبۡلِهِۦٓ إِذَا یُتۡلَىٰ عَلَیۡهِمۡ یَخِرُّونَۤ لِلۡأَذۡقَانِۤ سُجَّدٗاۤ ۱۰۷
بگو که شما به این کتاب ایمان بیاورید یا نیاورید (مرا یکسان است که) البته آن‌ها که پیش از این به مقام علم و دانش رسیدند هر گاه این آیات بر ایشان تلاوت شود همه با کمال خضوع و فروتنى سر طاعت بر حکم آن فرود آورند

وَیَقُولُونَ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِن کَانَ وَعۡدُ رَبِّنَا لَمَفۡعُولٗا ۱۰۸
و گویند: پروردگار ما پاک و منزه است، البته وعدۀ خداى ما محققا واقع خواهد شد

وَیَخِرُّونَ لِلۡأَذۡقَانِ یَبۡکُونَ وَیَزِیدُهُمۡ خُشُوعٗا ۱۰۹
و آن‌ها با چشم گریان همه سر به خاک عبودیت نهاده، و پیوسته بر فروتنى و ترسشان (از خدا) مى افزاید

قُلِ ٱدۡعُواْ ٱللَّهَ أَوِ ٱدۡعُواْ ٱلرَّحۡمَٰنَۖ أَیّٗا مَّا تَدۡعُواْ فَلَهُ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰۚ وَلَا تَجۡهَرۡ بِصَلَاتِکَ وَلَا تُخَافِتۡ بِهَا وَٱبۡتَغِ بَیۡنَ ذَٰلِکَ سَبِیلٗا ۱۱۰
بگو که خواه خدا را به اسم اللّٰه یا به اسم رحمان بخوانید، به هر اسمى بخوانید اسماء نیکو همه مخصوص اوست و تو در نماز نه صدا را بسیار بلند و نه بسیار آهسته گردان بلکه حدّ وسط را اختیار کن

وَقُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِی لَمۡ یَتَّخِذۡ وَلَدٗا وَلَمۡ یَکُن لَّهُۥ شَرِیکٞ فِی ٱلۡمُلۡکِ وَلَمۡ یَکُن لَّهُۥ وَلِیّٞ مِّنَ ٱلذُّلِّۖ وَکَبِّرۡهُ تَکۡبِیرَۢا ۱۱۱
و بگو: ستایش مخصوص خداست که نه هرگز فرزندى برگرفته و نه شریکى در ملک خود دارد و نه هرگز عزت و اقتدار او را نقصى رسد که به دوست و مددکارى نیازمند شود، و پیوسته ذات الهى را به بزرگترین اوصاف کمال ستایش کن

ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِیٓ أَنزَلَ عَلَىٰ عَبۡدِهِ ٱلۡکِتَٰبَ وَلَمۡ یَجۡعَل لَّهُۥ عِوَجَاۜ ۱
ستایش و سپاس مخصوص خداست که بر بندۀ خاص خود (محمّد صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم) این کتاب بزرگ (قرآن) را نازل کرد و در آن هیچ نقص و کژى ننهاد

قَیِّمٗا لِّیُنذِرَ بَأۡسٗا شَدِیدٗا مِّن لَّدُنۡهُ وَیُبَشِّرَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ ٱلَّذِینَ یَعۡمَلُونَ ٱلصَّـٰلِحَٰتِ أَنَّ لَهُمۡ أَجۡرًا حَسَنٗا ۲
کتابى است در نهایت استوارى تا (به این کتاب بزرگ خلق را) از عذاب سخت خود بترساند و اهل ایمان را که اعمال آن‌ها نیکوست به اجر بسیار نیکو بشارت دهد

مَّـٰکِثِینَ فِیهِ أَبَدٗا ۳
که در آن سر منزل پر نعمت بهشتى زندگانى ابدى خواهند داشت

وَیُنذِرَ ٱلَّذِینَ قَالُواْ ٱتَّخَذَ ٱللَّهُ وَلَدٗا ۴
و بترساند آنان را که گفتند: خدا فرزندى (براى خود) برگرفته است