یک نویسنده آلمانی با سفر به مناطق تحت اشغال داعش در عراق، از این سفر می‌گوید
خبرگزاری میزان - یک نویسنده آلمانی که اجازه یافته است از مناطق تحت کنترل گروه تروریستی داعش در عراق دیدن کند، در مصاحبه با بی بی سی می گوید این گروه قوی‌تر، وحشی‌تر و سخت‌تر از آنچه است که وی تصور می کرد.
گروه فضای مجازی به نقل از پرس تیوی : «یورگن تودن هوفر» شش روز در شهر موصل در شمال عراق به سر برد. وی از طریق رقه در سوریه به این شهر رفته بود.وی می گوید تروریست‌های داعش از سیاست وحشی‌گری این گروه بسیار حمایت کرده و قویا با انگیزه هستند.
به گفته هوفر، پراکندگی تروریست‌های داعش به معنای آن است که با حملات هوایی، دشوار بتوان آنها را هدف قرار داد.
به گزارش بی بی سی، هوفر که زمانی یک سیاستمدار آلمانی بود تنها کسی است که از خارج اجازه یافته است به مناطق تحت کنترل داعش نفوذ کرده، از آنجا خارج شود. و با توجه به آنکه به تازگی چندین تبعه غربی به دست این گروه گردن زده شده‌اند، وی با سفر به این مناطق، خطر پذیری بالایی کرده است.
وی می‌گوید در شهر موصل که در حمله برق آسای داعش در ژوئن گذشته سقوط کرد، شاهد بوده است که این گروه چگونه دیدگاه بسیار تندروانه خود را از اسلام تحمیل می کند.
هوفر گفت پوسترهایی در این شهر موجود است که به مردان می‌گوید در چه جهت و شرایط صحیحی نماز بخوانند و به زنان می‌گوید که چگونه باید خود را کاملا بپوشانند. مثلا آنها نباید لباسی بپوشند که «شبیه زنان یا مردان کافر باشد.»
وی با کودکان داعش هم ملاقات کرد، افرادی که به خاطر «خلیفه» با خود سلاح حمل می‌کردند و دیگران را از مناطق مختلف جهان از جمله آمریکا، انگلیس، سوئد و ترینیداد و توباگو، تشویق می‌کردند به داعش بپیوندند.
حکومت وحشت
آقای تودن هوفر گفت از اشتیاق وحشیانه آنها و همچنین میزان جاه طلبی‌شان برای «پاک سازی دینی» مناطق تحت کنترل خود و گسترش این مناطق، به شدت تحت تاثیر قرار گرفته است.
وی گفت: «اشتیاقی وجود دارد که من هرگز در مناطق جنگی ندیده‌ایم. آنها از خود بسیار اطمینان دارند. اوایل امسال مردم چندانی از داعش اطلاع نداشتند. اما اکنون آنها مناطقی را به وسعت انگلیس تسخیر کرده‌اند. این، همان جنبش یک درصدی است که قدرت آن برابر یک بمب اتمی یا تسونامی است.»
فیلم برداری از این سفر را پسر تودن هوفر برعهده داشت، و به آنها مجوزی برای امنیتشان داده شده بود. تصاویر ضبط شده، احساس گروهی را ایجاد می‌کند که مشغول گسترش بوروکراسی خود هستند و تقریبا از حملات هوایی کشورهای خارجی، چندان متاثر نشده‌اند.
به گفته تودن هوفر، « من احساس می‌کردم آنها می‌خواهند نشان دهند که دولت اسلامی فعال است.»
وی گفت، زندگی ظاهری، عادی‌تر از چیزی است که تصور می‌کرد. اما تمام مسیحیان و شیعیان شهر بعد از آن که داعش آن را تسخیر کرد، از ترس فرار کرده بودند.
تروریست‌های داعش اکنون نظام قضایی خود را دارند، پرچم‌های داعش در دادگاه ها آویزان است، و پلیس خودشان که قوانین سخت اسلامی را تحمیل می کند؛ گرچه یک رئیس پلیس محلی به وی گفته بود وی دیگر نیازی ندارد تنبیهات خشونت آمیز اعمال کند.
به گفته تودن هوفر، وحشت، ظاهرا یک عامل بازدارنده بسیار قوی است.
«بسیار بدبین»
برای آقای تودن هورفر، مکالماتش با تروریست‌هایی که او را در این سفر همراهی می کردند، بیش از آنچه که واقعا دیده بود، نگران کننده بوده است.
وی می‌گوید به آنها یادآوری می‌کرد که بیشترین بخش‌های قرآن با کلمات «الله، مهربان» آغاز می‌شود. « لذا پرسیدم، این مهربانی کجاست؟ هرگز پاسخ واقعی دریافت نکردم.»
به گفته تودن هوفر، حراست از این شهر برعهده هزاران تروریست داعش است اما می‌گوید آنها با پراکنده شدن در سراسر شهر و خودداری از حرکت در قالب کاروان، به گونه‌ای عمل کرده‌اند که به راحتی هدف حملات هوایی قرار نگیرند.
وی معتقد است داعش در مناطق تحت کنترل خود در عراق، قوی‌تر از سوریه است. مثلا در رقه، مرکز به اصطلاح دولت اسلامی، دولت بشار اسد رئیس جمهوری سوریه همچنان حقوق کارکنان دولت را می پردازد.
این نویسنده آلمانی که به سلامت به مونیخ بازگشته است، می‌گوید: « آنها وحشی‌ترین و خطرناک‌ترین دشمنی هستند که در عمرم دیده‌ام. کسی را ندیده‌ام که واقعا شانس داشته باشد آنها را متوقف کند. تنها کشورهای عربی هستند که می‌توانند این کار را بکنند. من اکنون که بازگشته ام، بسیار بدبین هستم.»
به گزارش بی بی سی، وی بسیار خوش شانس بود که به سلامت بازگشته است. تودن هوفر برای سفر به این مناطق، با یک عضو آلمانی داعش ماه‌ها مکاتبه کرده بود و مجوز حضور در آن مناطق را از «دفتر خلیفه گری» دریافت کرد، که از وی در مواقع متعدد، حفاظت کرد.
وی می گوید در برخی موارد نگران بودم که مبادا تغییر نظر بدهند.
سرانجام، نامطمئن از این که آنها واقعا تغییر عقیده داده اند تا وی و پسرش را به گروگان بگیرند، مجبور شد از طریق ترکیه، بازگردد. « من مجبور بودم با ساک‌ها و تمام وسایلی که همراه داشتیم، 1000 متر بدوم. وقتی که بازگشتیم، احساس شادمانی باورنکردنی داشتم. با خانواده‌ام تماس گرفتم. و در این موقع بود که فهمیدم، کار چندان آسانی نکرده بودم.»
منبع : پرزتیوی
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
